Κοκκινοσκουφίτσα, η εκδοχή του λύκου No 2

Μια φορά κι έναν καιρό… Έτσι δεν ξεκινάνε τα παραμύθια; Αηδίες! Δεν είναι παραμύθι. Η αλήθεια είναι. Εγώ που λέτε, μεγάλωσα σε ένα δάσος. Εκεί είχα το σπιτικό μου, εκεί είχα τους φίλους μου, εκεί και την αγάπη μου. Την Μπέλω. Με την κατάμαυρη τριχωτή της γούνα και τα λυκίσια μάτια της. Πράγματι! Ήμουν ερωτευμένος μαζί της! Εκείνη ήθελε μανιωδώς να με παντρευτεί ! Τι να πεις! Γυναίκες! Θα σε παντρευτώ της είπα κι εγώ, κι εκείνη άρχισε να ουρλιάζει από χαρά. Το ίδιο βράδυ πήγε κι έβαψε άσπρη τη γούνα της και έτοιμο και το νυφικό! Θα παντρευόμασταν σε μια βδομάδα. Όλα ήταν έτοιμα. Ώσπου κάτι αναπάντεχο συνέβη.

Το επόμενο πρωινό , εκεί που ήμουν κρυμμένος πίσω από τους θάμνους και παραμόνευα μην κάνει κανείς καμιά ατασθαλία, την είδα μπροστά μου. Ύποπτη με την πρώτη ματιά. Ήταν ντυμένη με κάτι κόκκινα αστεία ρούχα, κρατούσε ένα καλάθι και φορούσε και κουκούλα. Έτρωγε πασατέμπο και πετούσε τα τσόφλια της από εδώ κι από εκεί ενώ παράλληλα τραγουδούσε χαζοχαρούμενη το ‘’Περπατώ περπατώ εις το δάσος’’ .
Βρισκόταν στο δάσος μου, κι εμένα δουλειά μου είναι να προστατεύω το δάσος από τους εισβολείς. Δίχως δεύτερη σκέψη, τη σταμάτησα. Την έστησα στον τοίχο, έψαξα τις τσέπες της, και το καλάθι της και δεν εντόπισα τίποτα παράνομο. Την ρώτησα από πού είναι και προς τα πού πηγαίνει. Μου είπε πως πήγαινε κάτι κουλουράκια σε μια γιαγιά. Πόσο πειστικό μπορεί να είναι αυτό; Κι όμως την πίστεψα! Έπειτα αγρίεψα λίγο και της είπα…
-Γιατί πετάς σκουπίδια στο δάσος μου;
Κι εκείνη γύρισε και μου είπε με ύφος καρδιναλίων…
-Άντε παράτα μας κι εσύ! Έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Τελείωνε!
Με τσάτισε τόσο πολύ, μα δεν είπα τίποτα. Την άφησα να φύγει. Ήθελα όμως να της δώσω ένα καλό μάθημα. Έτσι την ακολούθησα, έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς και συνάντησα τη συμπαθητική γριούλα. Της εξήγησα τι είχε προηγηθεί και συμφώνησε μαζί μου πως η εγγονή της ήταν απαράδεκτη και έπρεπε να της δώσουμε μαζί ένα μάθημα.
Έτσι αποφάσισε η γριούλα να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Μου έδωσε και κάτι ρούχα της και τα φόρεσα. Μόλις έφτασε η κοκκινοσκουφίτσα την φώναξα να περάσει μέσα .Εκείνη με το που μπήκε είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν ξανά προσβάλλει για τα μεγάλα μου αυτιά στο σχολείο. Άρη το λιοντάρι τον έλεγαν και ήταν συμμαθητής μου. Παρόλα αυτά, το ξεπέρασα και της απάντησα καλοπροαίρετα ότι ίσως τα μεγάλα μου αυτιά ήταν για να την ακούω καλύτερα. Ήμουν πολύ ευγενικός μαζί της.
Μα εκείνη συνέχισε, κοροϊδεύοντας τα γουρλωτά μου μάτια αυτή τη φορά. Εγώ ντρεπόμουν για τα γουρλωτά μου μάτια. Γι αυτό και ποτέ δεν κοίταζα κανέναν κατάματα. Μου άρεζε η επαφή με τα μάτια, μα φοβόμουν τα σχόλια. Καταλαβαίνετε πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Ήταν πραγματικά κακοπροαίρετη μαζί μου. Έδειξα πάλι ανωτερότητα και της εξήγησα πως ίσως με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα.
Στην επόμενη προσβολή της όμως δεν άντεξα. Είχα κόμπλεξ με το μεγάλο στόμα και τα τεράστια δόντια μου και εκείνη με χτύπησε εκεί που πονάω. Η Λίνα η προβατίνα σιχαινόταν να με φιλήσει για αυτόν τον λόγο και μου χε μείνει παράπονο. Ξέρω πως θα έπρεπε να συγκρατηθώ, αλλά δεν άντεξα. Πήδηξα πάνω της και της είπα πως μου είναι χρήσιμα για να την φάω καλύτερα!
Δεν θα της έκανα κακό. Να την τρομάξω ήθελα, και να την κάνω να μάθει πως δεν πρέπει να παίζει έτσι με τις ψυχές. Εκείνη όμως άρχισε να τρέχει και να ουρλιάζει βοήθεια ! Την κυνήγησα για να της εξηγήσω. Μα εκείνη τίποτα. Συνέχισε να τρέχει.
Ξαφνικά, ακούστηκε ένας γδούπος και η πόρτα έπεσε κάτω. Ήταν ένας γεροδεμένος τύπος με ένα τσεκούρι. Τώρα την πάτησα, είπα από μέσα μου! Έφαγα μερικές , μέχρι που κατάφερα και του ξέφυγα. Και μακάρι να μπορούσα να πω ότι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Μα δυστυχώς! Η γριούλα δεν είπε ποτέ σε κανέναν την αλήθεια. Η Μπέλω δεν με παντρεύτηκε . Πίστεψε πως ήμουν κακόψυχος. Όλοι με σιχάθηκαν. Με κοίταγαν κι ούτε καν μου μιλούσαν. Και κάπως έτσι, έμεινα στην ιστορία ως ‘’ο κακός ο λύκος’’. Έγινα διάσημος για τη μοχθηρία μου. Με έκαναν τραγούδι, με βαλαν σε παραμύθια, με χρησιμοποιούν ακόμη και εκφοβιστικά για να τρώνε τα παιδιά το φαγητό τους.
Μαλακισμένη κοκκινοσκουφίτσα! Εσύ φταις για όλα! Η μάλλον δεν ξέρω ποιος φταίει. Κανείς δεν ήρθε να ακούσει τη δική μου εκδοχή. Με ποιον να ‘μαι περισσότερο θυμωμένος; Με την κοκκινοσκουφίτσα που μου δώσε μια κλωτσιά και με ρίξε στον πάτο ή με τους υπόλοιπους που δεν μου άπλωσαν το χέρι τους για να βγω ξανά στην επιφάνεια; Δεν ξέρω. Ζω μόνος πια. Αυτή ήταν η ιστορία μου λοιπόν. Τώρα ξέρεις την αλήθεια! Ξέρεις πως κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης. Πλησίασε τον ‘’κακό λύκο’’. Δεν θα σε πειράξει. Τη συντροφιά σου θέλει μόνο…

Καλοοοοο!!!!